Onze eeuwig enthousiaste jeugdleider Erik Olof heeft een zekere schrijver in zich. De herseninfarcten die hem in juni troffen laten hem op dat gebied niet uit het veld slaan. In een nieuwe anekdote vertelt hij wat hij meemaakt bij de hersenspecialist. Een speciaal verhaal dat Erik toewijdt aan ons jeugdlid die Erik al langere tijd kent, Samuel ‘t Hart. De reden: Samuel werd vorige week negen jaar jong!
Erik Olof:
“ “Goedemorgen! Goedemorgen! Hier is weer uw zeer gewaardeerde hersenspecialist!” Deze hersenspecialist doet me sterk denken aan de Franse komiek Fernandel, die in de vorige eeuw tientallen jaren vele mensen aan het lachen maakte. Hij is zich deze gelijkenis zeer bewust, want hij stelt zich ook wel voor als ‘Dokter Fernandel’. Ik bivakkeer op dit zaaltje met vier lotgenoten en na enige tijd raakt een ieder gewend aan de zeer aparte werkwijze en verschijning van deze hersenspecialist. Hij betreedt soms, om onnaspeurlijke redenen, onze zaal luidruchtig onder het tweemaal aanheffen van ‘vodden, vodden!’. Ziet hij ons nu als vodden, niet meer als patiënten? Ik geloof het niet. Er is al iemand die hem na doet en hij vraagt de hersenspecialist luidruchtig wie hem eigenlijk waardeert. Dokter Fernandel antwoordt daarop: “Mijn vrouw, mijn kinderen, mijn kleinkinderen… maar vooral mijn hond. Hij komt altijd kwispelstaartend op mij af! Zover zijn jullie nog niet, maar dat komt nog wel.”
Even vrolijk als altijd komt hij bij mijn ziekenhuisbed staan. Hij wappert met twee foto’s en zegt: “De foto’s zijn zeer goed gelukt, ze kunnen binnenkort besproken worden.” Maar om mij niet langer in spanning te houden, wil hij me alvast iets verklappen. “De ‘schaakkwabben’ zijn helemaal onbeschadigd gebleven, je kunt wel weer gaan schaken. Met mate, je moet je beslist niet teveel inspannen.” Ik antwoord hem dat dat advies niet tegen dovemansoren is verteld, want het is in mijn leven steeds mijn devies geweest. Hierop volgt een daverende lach die aanstekelijk werkt. Ik lach met hem mee, net zolang totdat een lotgenoot een paar bedden verderop smeekt dat we ophouden. Hij vertelt dat hij alleen veel pijn heeft als hij lacht, waarop hij kort even giechelt. Al gauw begint hij te kermen van de pijn. “Hahaha, au, au!” Dokter Fernandel zegt dat hij snel komt kijken, maar hij weet al dat het niet ernstig is. Hij weet dat deze patiënt alleen maar last heeft van humor. “Eerst maar deze schaker”, zegt dokter Fernandel, terwijl hij al wapperend met de foto’s weer op mij af komt lopen.
Hij buigt zich samenzweerderig naar mijn hoofd en vertelt dat hij mij betrapt heeft bij het schaken met een klein mannetje… Heb ik wel toestemming gekregen om te schaken? Daarop antwoord ik hem naar waarheid dat ik weer toe ben om een partij te spelen. Ik vertel hem dat dit ‘kleine mannetje’ (maar een ‘grote man’ in het schaakspel) Samuel heet en dat ik probeer hem wegwijs te maken op het schaakbord. Dokter Fernandel vindt hem een intelligent kereltje. Samuel heeft laatst voor het eerst van mij gewonnen, waar hij bij opmerkte dat hij wel wist waarom hij won: “Het komt omdat je in het ziekenhuis bent opgenomen”. Zo hoort het trouwens ook, op den duur wint de leerling van de leermeester. In mijn slaap achtervolgt zijn toren nog altijd mijn loper, die op de vlucht slaat. Daarbij laat die loper de onderste rij volledig onbeschermd, waarna Samuel mij mat zet. ‘Mat achter de paaltjes’ noem je dat. De koning staat dan klem achter zijn eigen pionnen, waardoor de tegenstander genoeg heeft aan een toren of dame om mat te zetten.
Dokter Fernandel vindt het heel bijzonder, maar zegt toch: “Schaak niet teveel. Ook de ‘schaakhersenen’ hebben hun rust nodig, want ook zij hebben flinke klappen opgelopen.” Ik volg dit advies direct op en draai me om in het ziekenhuisbed. Ik doe alsof ik in een diepe slaap ben gevallen, waarna dokter Fernandel naar het volgende ziekenhuisbed loopt.
Voor Samuel ‘t Hart, die negen jaar is geworden.”
Weer een prachtig verhaal Erik! Hopelijk droom je nu niet meer over enge torens die jouw koning aanvallen!
(JB)
